دانلود کتاب کی صفر دان دلیلو pdf

سال‌ها بعد در شمال منهتن در تک‌اتاقی اجاره‌ای با آلونک خوابی در طبقۀ بالا زندگی می‌کردم. یک روز عصر پدرم را بر صفحۀ تلویزیون دیدم، کانالی گمنام، با دریافت ضعیف، راس در ژنو، تصویر تقریباً تار، به زبان فرانسوی. یعنی می‌دانستم که پدرم فرانسوی هم می‌داند؟ یعنی مطمئن بودم که این مرد پدرم است؟ در زیرنویس‌ها متوجه شدم که به بوم‌شناسیِ بیکاری هم اشاره کرد. ایستاده تماشا کردم. و حالا آرتیس در این مکانِ دور از ذهن بود، این منظر خیال‌گون بیابانی، کسی که به زودی بدنش فریز می‌شد، کالبدی منجمد در آرامگاهی بسیار عظیم. و بعد از آن، آینده‌ای ورای تخیل و تجسم. فقط خود این کلمات را در نظر بگیرید. زمان، سرنوشت، بخت، جاودانگی. و این است گذشتۀ ساده‌لوحانۀ من، پیشینۀ به چاله درافتادۀ من، لحظاتی که بی‌اختیار در ذهنم جان می‌گیرند، چون متعلق به من‌اند، و ندیدن و احساس نکردنشان محال است، لحظاتی که پنداری از دل تک‌تک دیوارهای اطرافم به بیرون نشت می‌کنند. یک‌بار چهارشنبۀ خاکستر به کلیسا رفتم و در صف ایستادم. به مجسمه‌ها، لوح‌ها، ستون‌ها و پنجره‌ها با شیشه‌های رنگی‌شان نگاه کردم و بعد به طرف نردۀ محراب رفتم و زانو زدم. کشیش پیش آمد و علامت کشید، لکه‌ای از خاکستر مقدس با انگشت شستش بر پیشانی‌ام کشیده شد. تو از خاکی. من کاتولیک نبودم، والدین من کاتولیک نبودند. من نمی‌دانستم ما چه هستیم و چه نیستیم. ما فقط می‌خوردیم و می‌خوابیدیم. کیش و مراممان این بود که مثلاً کت‌وشلوار بابا را به خشک‌شویی ببریم. وقتی او رفت، تصمیم گرفتم تمام فکر و ذهنم را به تصور رها یا نیمه‌رها‌ شدن بسپرم. من و مادرم همدیگر را درک می‌کردیم و به هم اعتماد داشتیم. رفتیم در کوئینز زندگی کنیم؛ در مجموعه‌ای آپارتمانی و مشرف به چشم‌اندازی سرسبز که خودش هیچ باغ و باغچه‌ای نداشت.