دانلود کتاب ایستگاه پایانی کارین ژیه بل pdf

همان ایستگاه همیشگی و همان صورت‌های همیشگی. تنها اتفاق جدید آن بود که آن روز ژان از پشت عینک چهره‌های ایشان را به دقت بررسی می‌کرد. اسم الیسیوس که به ذهنش می‌آمد، احساس می‌کرد موجی در وجودش تداعی می‌شود. به نظر نمی‌رسید هیچ‌یک از آنان الیسیوس باشد. به نظر نمی‌رسید هیچ‌یک از آنان مردی باشد که به او توجه نشان داده بود. قطار مارسی میراماس که رسید، نخستین فردی بود که سوار آن شد. نباید اجازه می‌داد شخص دیگری جایش را بگیرد. نباید اجازه می‌داد کسی وارد قلمرو همیشگی‌اش شود. خیلی سریع وارد شد و کیفش را بر روی پاهایش قرار داد. از اینکه نگاهی به کنار صندلی‌اش بیندازد تقریباً وحشت داشت. می‌ترسید هیچ چیز در آن جا نباشد. به جلو خم شد تا دقت کند در کیفش را به خوبی بسته باشد. دوست داشت در آن لحظه‌های آکنده از تردید و شک، اطمینان خاطری داشته باشد. سپس دستش را به سمت راست صندلی‌اش برد و نرمی کاغذی را احساس کرد. خداروشکر! خدایا شکرت! نامه را برداشت و لحظه‌هایی طولانی در دستان خود نگه داشت. ترجیح می‌داد تا زمان شروع حرکت قطار صبر کند و سپس آن را بخواند، چرا که علاقه‌ی خاصی به صدای یکنواخت و آرامش بخش حرکت قطار روی ریل داشت. احساس می‌کرد جنبه‌ای انسانی در آن وجود دارد. از سویی، سرعت، آرامش خاصی به وی می‌بخشید. چند دقیقه‌ای سپری شد تا اینکه سرانجام قطار به راه افتاد. در وهله‌ی اول به آرامی و، پس از آن کم‌کم، سرعت گرفت. وقتش رسیده بود که از ایستگاه مارسی بیرون برود و وارد فضای باز شود. چشم ژان که به نور خورشید افتاد، پاکت نامه را باز کرد. این بار دو کاغذ در آن قرار داشت. نامه‌ای طولانی‌تر از نامه‌ی اول. لبخندی بر روی لبش نشست و برای آخرین بار نگاهی به اطراف انداخت تا ببیند کسی حواسش به او نباشد. حواس هیچ‌کس به او نبود. هیچ‌کس کوچک‌ترین توجهی به وی نشان نمی‌داد. می‌توانست با خیالی آسوده نامه‌ی الیسیوس را بخواند.