دانلود کتاب داشتن و نداشتن ارنست همینگوی pdf

در بخشی از کتاب داشتن و نداشتن بخوانیم

فرانکی، طناب را به داخل قایق پرت کرد. دستی تکان دادم، قایق را از باریکه رد کرد و در راستای تنگه، به پایین راندم. یک کشتی باری انگلیسی که بدنه‌اش زنگ‌زده بود، در حال خروج از بندرگاه بود که از کنارش رد شدم. بارش تا بیخ شکر بود. یک ملوان انگلیسی، در لباس آبی و کهنه، از عقب کشتی، مرا نگاه می‌کرد. از بندرگاه مورو بیرون آمدم و در جهت شمال، به طرف کی‌وست، حرکت کردم. سکان را رها کرده و به جلوی قایق رفتم. طناب را جمع کرده، دوباره سر سکان برگشتم و قایق را در مسیرش هدایت کردم. هاوانا، پشت سر، پهن شده بود که با پیدا شدن کوه‌ها، از نظرم ناپدید شد. پس از مدت کمی، مورو و هتل ناسیونال، از نظرم محو شدند و بعد، گنبد کاپیتول به چشم خورد. در آن روز، جریان آب، مثل روزی‌که ماهی‌گیری می‌کردیم، نبود و نسیم ملایمی می‌وزید. چند قایق بادبانی را دیدم که از سمت غرب به طرف هاوانا در حرکت بودند. فهمیدم که جریان آب، ملایم است. موتور را خاموش کردم و قایق را به آب سپردم. لزومی نداشت بنزین هدر بدهم. همیشه، به‌محض اینکه تاریک می‌شد، روشناییِ مورو را نشانه می‌گذاشتم و اگر فاصله‌ی قایق زیاد بود، روشنایی کوجی‌مار را انتخاب می‌کردم و در همان راستا، به سمت باکورانائو، پیش می‌رفتم. با یک حساب سرانگشتی فهمیدم که تا تاریک شدن هوا، باید دوازده مایل، به سمت باکورانائو بروم و آن‌وقت است که روشنایی باراکوا، دیده می‌شود. قایق را خاموش کردم و رفتم تا اطراف را بررسی کنم. فقط دو قایق دیده می‌شد که به سمت غرب در حرکت بودند و گنبد کاپیتول را که لب دریا به سفیدی می‌زد، دیدم. جلبک‌ها، روی جریان آب شناور بودند و چند پرنده که تعدادشان کم بود، در اطراف پرواز می‌کردند. روی بلندی نشستم و مدتی به آن منظره نگاه کردم. ماهی‌های قهوه‌ای، ‌ دوروبر جلبک‌ها می‌پلکیدند. عزیز برادر! اگر شنیدی که بین هاوانا و کی‌وست آب زیادی هست، من درست در لبه‌ی آن بودم.