دانلود کتاب هذیان‌های ذهن یک قربانی سال بلو pdf

در بخشی از کتاب هذیان‌های ذهن یک قربانی بخوانیم

کمی دیرتر در تختخواب، لونتال که کنار دیوار دراز کشیده، زانوانش را بالا داده و صورتش را بر روتشکی راه‌راه گذاشته بود. اشتباهاتش را مرور کرد. از بعضی از آن‌ها، چهره‌اش در هم می‌رفت؛ بعضی دیگر آن‌قدر بی‌رحمانه قلبش را به درد می‌آورد که دیگر نمی‌توانست چهره در هم بکشد. تمام حالات و احساسات خود را با هم سرکوب کرد و فقط پلک‌هایش را به‌سمت پایین حرکت داد. سعی نکرد از غم و غصۀ خود بکاهد؛ همۀ آن‌ها را به ‌خاطر آورد، از حملۀ امشبش به ویلستون تا صحنۀ اصلی در دفتر رودیگر. وقتی به اینجا رسید، پشتش را چرخاند و بازوان عریانش را روی چشم‌هایش گذاشت. اما حتی با این کار، متوجه یکی از آن مسائل ژرف‌تر شد که قبلاً به آن توجهی نداشت. حاضر بود تقصیر خود را برای از دست دادن کنترل خود در دیل، بپذیرد. اما چرا کنترل خود را از دست داده بود؟ فقط به‌خاطر اهانت رودیگر؟ نه، او، او خودش ترسیده بود بیش از حد خودش را دست‌بالا گرفته باشد و به‌سختی می‌توانست درک کند چرا کسی باید بخواهد بابت خدمات او، پولی پرداخت کند. تحت تأثیر رودیگر، این را احساس کرده بود. لونتال با خود فکر کرد: «اون باعث شد چیزی رو که ازش می‌ترسیدم باور کنم.» و تردید داشت که شاید ویلستون هم متوجه این امر شده باشد. چراکه او به دنیای حرفه‌ای تعلق داشت و به آن وفادار بود. برای کسی مثل او، همیشه جا بود؛ آنجا یا یک جای دیگر. حرف‌ها و نگاه‌های فرد دیگری، هرگز نمی‌توانست او را به بدترین دشمن خودش تبدیل کند. از این بابت جای نگرانی نبود. ویلستون سعی نکرد رودیگر را توجیه کند، درست؛ اما برای لونتال واضح بود که او خودش بزرگ‌ترین مقصر است. و با نگاه کردن به آن حادثه از دیدگاه رودیگر و در نظر گرفتن شخصیت آلبی هم، این باور به وجود می‌آمد که با دستورات قبلی به آنجا رفته تا جنجال به پا کند. هارکاوی از همان اول به این مشکوک شده بود که آلبی و رودیگر با هم دسیسه چیده‌اند. این برایش منطقی می‌نمود و داستان توطئه‌چینی برای رودیگر هم معقول به نظر می‌رسید. این ظن فقط برای رودیگر، مصرانه حقیقت داشت؛ حقیقت داشت زیرا احتمالاً به فکرش خطور کرده بود. او چنین مردی بود. با این حال، ملاحظۀ دیگری هم وجود داشت. او دستش را از روی گلویش به پایین و بر موهای سینه‌اش کشید که از خط اصلاح بالای ترقوه‌اش آغاز می‌شد. آیا او ندانسته، یعنی ناخودآگاه، می‌خواست به حساب آلبی برسد؟ مطمئن بود این قصد را نداشته. البته شب مهمانی عصبانی بود. اما پس از آن نه. حقیقتاً نه. ویلستون گفته بود که حرفش را باور می‌کند؛ با‌این‌حال در این فکر بود که راست می‌گفت یا نه. سخت می‌شد موضع ویلستون را نسبت به خودت تشخیص دهی.